marcovannugteren

Bomen die niet gekapt mogen worden, boze buren die in opstand komen of vleermuissoorten die beschermd blijken te zijn. Voor je het weet beland je als club met verbouw- of verhuisplannen in een hoofdpijndossier van de bovenste plank. Tijd voor een steunbetuiging aan clubs die met de beste bedoelingen iets aan hun ruimtegebrek willen doen, maar onvoorzien over een lange adem blijken te moeten beschikken.

Je zult maar bestuurslid van het arme UNO zijn, een kleine hockeyvereniging uit Utrecht. Heb je je jarenlang hard gemaakt voor een verhuizing naar een groter sportpark, waar genoeg ruimte is om twee hockeyvelden aan te leggen en zodoende eindelijk iets aan de oplopende wachtlijsten te kunnen doen, stuiten de plannen opeens op bezwaar van de Utrechtse Bomenstichting. Voor je het weet sta je te discussiëren over het wel of niet kappen van 96 bomen, helemaal tot aan de Raad van State aan toe.

Een zogenoemde artist’s impression van de nieuwe locatie van UNO. Beeld: Yvo Ruiters – Wearearchitects.

Het is een probleem waartegen meerdere clubs onverwacht aanlopen. Met de beste bedoelingen proberen ze een oplossing te vinden voor hun veldentekort, maar zomaar kunnen ze verstrengeld raken in een doolhof van bezwaarschriften, procedures en andere onvoorziene hordes. Veelal geïnitieerd door bezorgde of boze omwonenden, die soms (terecht) in het gelijk worden gesteld, maar in ieder geval niet zullen rusten tot ze dat gelijk hebben gekregen.

De zoektocht van de ingesloten hockeyvereniging Roomburg naar een oplossing voor hun ruimtegebrek duurt nu bijvoorbeeld al vijftien jaar. Met de plannen van de herinrichting van het omliggende park was de oplossing eindelijk voorhanden, totdat een kleine groep actievoerders met een petitie afdwong dat er de komende Tweede Kamerverkiezingen onder de Leidse bevolking een heus referendum moet worden gehouden. Begin er als club maar aan, om niet alleen je eigen leden, maar ook nog alle stemgerechtigden van de hele stad achter je te krijgen. Opeens moet je als hockeyvereniging een soort campagne voeren, alsof het om een zetel in de gemeenteraad gaat.

Of neem Overbos uit Beverwijk. Die club was van plan het naastgelegen Poppodium te kopen om vervolgens het pand te slopen en op die plek een nieuw clubhuis te bouwen. Alleen: de eigenaar van het Poppodium verkocht het pand uiteindelijk aan heel iemand anders. Moest de club wéér terug naar de tekentafel.

Ook interessant: Gooische. Ideaal leek het plan om een nieuw clubhuis aan te leggen en twee velden een kwartslag te draaien, behalve dan dat de buurman er anders over dacht. Na maandenlang gesteggel ging het bij de Raad van State over het risico op overwaaiend sproeiwater en herrie van doorschietende ballen, compleet met officiële geluidsonderzoeken en ingewikkelde rekenmodules.

(De video die de buurman van Gooische maakte van het overwaaiende sproeiwater)

Maar het beste voorbeeld waar je als club met verhuisplannen zowaar tegenaan kunt lopen, is waarschijnlijk dat van De Kraaien. Was het eerst de aanwezigheid van een beschermde vleermuissoort die het kappen van 153 bomen en daarmee de verhuizing verhinderde, bleek vervolgens het grondgebied ook nog te worden bewoond door de Noordse woelmuis: ook een beschermd dier. Precies op het moment dat alle onderzoeken waren afgerond met voor De Kraaien een positieve uitkomst, begon het broedseizoen en moest het kappen wéér een paar maanden worden uitgesteld. Gekapt is er overigens nog steeds niet: nu speelt het stikstofprobleem weer.

Je zou er als club moedeloos van worden. Gelukkig is er soms ook goed nieuws. Nu de Utrechtse hockeyvereniging UNO door de Raad van State in het gelijk is gesteld, zijn onlangs de herinrichtingswerkzaamheden op het sportpark eindelijk van start gegaan. Laat het een motivatie zijn voor al die andere hockeyclubs in Nederland die met eenzelfde soort problematiek worstelen. Hoe lang de weg soms ook zo is: de aanhouder wint.

Het bericht Een hart onder de riem voor alle clubs die met verhuisplannen worstelen verscheen eerst op Hockey.nl.