marcovannugteren

Duels die lang in de herinnering blijven, worden niet enkel gespeeld op de Olympische Spelen, maar ook in de Derde Klasse of de reserve Zevende Klasse. In de serie ‘ Memorabele wedstrijden ’ krijgen zij alsnog de spotlights die ze verdienen. Deze week over de veteranen van Barendrecht, die het tegen HDS aan de stok kregen met uitgerekend de speler die ze op het oog hadden om in te lijven.

‘Wat ik me nog goed van die wedstrijd tegen Barendrecht herinner’, zegt Mike Demelinne, toenmalig middenvelder van HDS in Den Haag en de man om wie dit verhaal allemaal draait, ‘dat is de confrontatie met die twee zuigertjes, de gebroeders Vos. Ze liepen constant op mij te zeiken.’

Het is inmiddels een jaar of tien, vijftien geleden dat Mike het niet langer kon ontkennen, de strammere spieren en de langzamere benen. Na jarenlang in Heren 1 te hebben geschitterd, maakte hij de onvermijdelijke overstap naar het ouderdom, het veteranenteam. Inmiddels was hij verhuisd naar Barendrecht. Daar hockeyden zijn kinderen. Zodoende had hij de vaders van het veteranenteam van Barendrecht leren kennen en begonnen zij hem te polsen voor een transfer naar de club waar hij wél op de fiets naartoe kon, in plaats van een half uur in de auto te moeten zitten. Zijn komst leek slechts een kwestie van tijd. Tot Mike met HDS tegen zijn potentiële nieuwe team aantrad. Toen veranderde alles.

Een archieffoto van Mike aan de bal.

De jaren hebben inmiddels bij alle betrokkenen de herinneringen over het scoreverloop vervaagd, maar geen van hen is vergeten dat Mike zijn ploeg op voorsprong zette. Vooral Raymond Vos niet, ‘één van die twee zuigertjes’. Anders dan zijn meeste ploeggenoten was hij nog geen vader en kwam hij op zaterdag dus niet op de club. Wist hij veel dat ‘die irritante gast van HDS’ de Mike was die hen volgend seizoen zou moeten komen versterken.

Raymond: ‘Mike en ik waren allebei redelijk goede hockeyers. Die wedstrijd kwamen we elkaar op het middenveld keer op keer tegen en er ontstond haantjesgedrag. Ik meen me te herinneren dat Mike uiteindelijk óf iets bij mij deed óf iets bij mijn broer, dat weet ik niet meer precies. Maar als broers namen wij het natuurlijk voor elkaar op. We wilden hem te grazen nemen en staken niet zo in elkaar dat we hem eerst een waarschuwing gaven. Nee, wij stonden gewoon opeens op zijn tenen of zo. Gehéél per ongeluk natuurlijk.’

De gemoederen liepen zo hoog op dat het net was alsof de mannen om de winst van de laatste editie van de Champions Trophy streden, in plaats van een plek in de middenmoot van de Veteranen Eerste Klasse. Mike: ‘Op een gegeven moment vreesde ik echt dat het uit de hand zou lopen. Laat ik maar de verstandigste zijn, dacht ik. Mijn kinderen hockeyden bij Barendrecht, ik wilde niet die vader zijn die op de vuist ging. Ik ben middenin de wedstrijd gewoon het veld afgelopen.’

De veteranen van Barendrecht. Staand tweede van rechts is Mike. Raymond ontbreekt.

Groot was de verbazing toen Mike richting de dug-out liep en niet op de bank plaatsnam, maar zijn benen over de boarding zwiepte en linearecta richting het clubhuis beende. Vanaf daar volgde hij het restant van de wedstrijd: alsof hij een gemiddelde toeschouwer was, in plaats van de maker van de 1-0. ‘Het scheelde niet veel of ik had een biertje in mijn hand gehad.’

Het scenario dat zich vervolgens voltrok, klinkt bijna onwerkelijk. Langs de lijn zag Mike hoe HDS zonder hem twee tegengoals incasseerde en op achterstand kwam. Zijn ploeg zakte zo diep weg dat één van zijn teamgenoten, zijn zwager, hem smeekte het veld weer te betreden. Zodoende kon het gebeuren dat de man die zich had laten wisselen toch maar weer over de boarding klom, zijn rentree maakte, twee strafcorners verzilverde en zijn ploeg aan de overwinning hielp.

Toen waren de rapen gaar. De verhitte discussie die in het veld werd gevoerd, werd na de wedstrijd in het clubhuis voortgezet. Daar kwamen Raymond en een paar anderen erachter dat hij die bewuste Mike was die hen zou moeten komen versterken. ‘Sommigen zeiden toen zelfs: die gozer komt echt niet meer ons terrein op, hoor!’

Raymond Vos.

Het huwelijk dat zo lang leek voorbestemd, was opeens verder weg dan ooit. Het seizoen erop reed Mike gewoon weer elke zondag vanuit Barendrecht helemaal naar Den Haag om tegen een bal te kunnen slaan. Maar op een onverwacht moment, tijdens zijn zomervakantie die hij doorbracht in Toscane, liep hij Barendrecht-speler Erik tegen het lijf. Hij vertelde hem dat het veteranenteam van HDS ophield te bestaan. Nog dezelfde avond werd de transfer beklonken.

De vraag was alleen hoe zijn nieuwe teamgenoten, onder wie natuurlijk Raymond, hem zouden verwelkomen. Maar de tijd had zijn werk gedaan. Wat twee jaar daarvoor nog moeilijker leek op te lossen dan het conflict in de Gazastrook, was binnen een paar biertjes uit de wereld geholpen.

Na een paar trainingen stapte Raymond op Mike af. Deze keer niet om op zijn tenen te gaan staan, maar om iets hartverwarmends tegen hem te zeggen: ‘Jongen, ik heb me zo verschrikkelijk in jou vergist. Je bent helemaal geen irritante gozer. Je bent juist een ontzettend sympathieke kerel.’

Ook Mike had zijn mening inmiddels bijgesteld. ‘Het was al snel goed tussen die gasten en mij. Ik ben door niemand vijandig bejegend. Sterker nog, ik ben bevriend met ze geraakt. Zelfs met Raymond, haha. Hij bleek in het echt een wereldgozer te zijn.’

Het enige waarover nu, zo’n tien, vijftien jaar later, nog steeds twijfel is, is waarom Mike die bewuste dag nu eigenlijk het veld afliep. ‘Daar heb ik nog eens goed over nagedacht’, zegt Raymond. ‘Dat had echt niets te maken met dat zijn kinderen bij Barendrecht hockeyden en hij erger wilde voorkomen. Daar was hij veel te fanatiek voor, die ouwe moraalridder. De ware reden dat hij zich liet wisselen, dat was gewoon omdat hij zwakke knietjes had.’

Het bericht Memorabele wedstrijd: Een transfer van zuigertje naar wereldgozer verscheen eerst op Hockey.nl.